Over falen en de lat steeds hoger leggen.
Heyy,
Wat leuk dat je deze blog leest!
Toen 3 maanden geleden het idee in mij opkwam om een blog te beginnen had ik een bepaald plaatje in mijn hoofd. Ik wilde graag een blog hebben waarop ik leuke dingen deel, mooie momenten vastleg en vertel waar ik gelukkig van wordt. Daarnaast wilde ik ook graag dat ik op mijn blog deel wat minder goed gaat en het heb over dagen waarop ik me niet super vrolijk en blij voel. Dat was 1 van mijn belangrijkste regels voor mezelf als ik deze blog zou beginnen, dat ik niet doe alsof alles altijd perfect gaat. Want dat gaat het niet, bij niemand denk ik.
Ik heb gefaald
Vandaag wil ik het hebben over falen, of beter gezegd: iets niet (meteen) kunnen. Ik vind het zelf best moeilijk als iets me niet lukt. Het geeft me het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. Dan word ik boos op mezelf en blijf ik in mijn hoofd herhalen wat er fout ging, en hoe ik het had kunnen voorkomen. Terwijl ik dondersgoed weet dat het geen zin heeft, ik kan er toch niks meer aan doen. Het liefst zou ik het gewoon willen vergeten en doorgaan, lachen en denken aan alle dingen die wel goed gaan. Als ik hier over praat met andere zeggen ze vaak dat het niet erg is als iets niet meteen lukt en dat ik de lat misschien te hoog leg voor mezelf.
De lat steeds hoger leggen
Ik ben niet de beste met spijkers, hamers en planken, maar toch ben ik dagelijks bezig met het verplaatsen van de lat voor mezelf. Steeds een stukje hoger. Zo hoog dat ik eigenlijk weet dat ik er net niet bij kan. Toch doe ik er alles aan om die lat te bereiken: ik stapel stoelen op elkaar, ga op mijn tenen staan, val tien keer en sta even vaak weer op. Na dagenlang proberen lukt het me eindelijk, ik raak de lat aan. Doel bereikt!
Even ben ik blij, maar wat heeft het me eigenlijk opgeleverd? Blauwe plekken, stress en vermoeidheid. Nog voordat ik kan nadenken waarom ik die lat eigenlijk wilde bereiken, ben ik alweer bezig met het volgende doel. Als ik dit kan, dan kan het toch wel iets uitdagender? Een paar keer lukt het me om de lat nog hoger te leggen en opnieuw te raken. Maar als ik voor de vijfde keer mijn ‘gereedschap’ zoek, stort ik in. Ik ben op. Mijn lijf is moe, mijn hoofd overstroomd van stress. En dan komt dat nare gevoel weer opzetten: ik heb gefaald.
Kijken naar wat wel lukt
Toch probeer ik mezelf eraan te herinneren dat dat niet eerlijk is. Misschien heb ik level 6 niet gehaald, maar kijk eens naar de vijf levels die ik wel heb bereikt. Als ik wat langer stil had gestaan bij die stappen, had ik gezien hoe ver ik al was gekomen. Elk stapje is een feestje waard, al is het het kleinste stapje dat je ooit hebt gezet. Wees er trots op en durf stil te staan. Misschien heeft dat ene kleine stapje je al ontzettend veel energie gekost, en dan is het juist belangrijk om pas verder te gaan als je er echt klaar voor bent. Dat is wat er ‘fout’ ging in mijn voorbeeld: ik bleef maar doorrennen. En toen ik na al dat rennen de 10 kilometer niet haalde, was ik boos. Terwijl ik vergat te denken aan de 3, 4 en 7 kilometer die ik wel had gehaald. Ik merk dat het mij ook nog niet altijd lukt, maar oefening baart kunst. Koop een taartje en vier wat wel is gelukt, wees lief voor jezelf!
Ik hoop dat je het leuk vond om de blog te lezen en als je er op wil reageren of een idee hebt voor een volgende blog? Laat dan zeker een reactie achter!
Liefs,
Marit 🥰
Reactie plaatsen
Reacties